De strijd om Parijs

Oud-minister en ooit een van de favorieten van de hudige Franse president Nicolas Sarkozy, de mediagenieke Rachida Dati, is een openlijke strijd begonnen tegen haar partijgenoot François Fillon, de huidige premier van Frankrijk. Deze wil in 2014 burgemeester worden en eerst bij de kamerverkiezingen van 2012 met zekerheid worden gekozen. Dat gaat hem niet lukken in zijn eigen kieskring in Sarthe. Daarom heeft hij zijn zinnen gezet op de tweede kieskring in Parijs dat bestaat uit het 5e, 6e, en 7e arrondissement. Maar Madame Dati, zelf burgemeester in het 7e, heeft ook haar zinnen gezet op een plek in de kamer in 2012. Zij gaf in felle bewoordingen aan dat Fillon op een wel heel makkelijk manier in het rode pluche wil belanden (machtsmisbruik en doordrukken van baantjes aan bevriende relaties). De affaire zorgt nu al weken voor veel commotie in de UMP. De socialistische presidentskandidaat, Hollande, kan hier niet anders dan blij mee zijn.
Partijleider Jean-François Copé moest bemiddelend optreden.Geen makkelijke opgave want Copé en Fillon zijn geen boezemvrienden. Bovendien streven beide mannen een presidentskandidatuur na voor 2017.
Copé heeft inmiddels de gemoederen nog meer verhit door eerst openlijk Fillon te bekritiseren, het vervolgens halfslachtig te ontkennen om het daarna toch toe te geven. De vraag is of de UMP zich met dit gekissebis niet gigantisch in de voet schiet.

Wie komt er in het Hôtel de Ville in 2014?

De blije neger

Heerlijk weertje.

Plaats van handeling: Place de la Contrescarpe in het vijfde arrondissement van Parijs. Het zonnetje schijnt en ik ben halverwege de wandeling die ik hier maak met mijn Nederlands sprekende gids. Ze is dan ook Nederlandse. Ogend als een bakvisversie van Carla Bruni legt ze me het verschil uit tussen een espresso en een noisette. Zelfde koffie maar de laatste voorzien van een ‘pot lait’ voor het luttele bedrag van 50 eurocent extra. Zelf geniet ze van een Viennoise. Mij iets te machtig met die enorme wolk slagroom bovenop.

Enfin, het is prachtig herfstweer. Met de warmte van de terrasverwarming in mijn nek en een zonnetje op mijn gelaat laat ik mijn blik over het pleintje dwalen. Een zwerver onderwerpt de lichtgroene en semi-transparante afvalzakken van het pleintje aan een minutieus onderzoek in de hoop etenswaar en drinken te scoren. Even later zie ik dat hij beet heeft.

Dan dwaalt mijn blik omhoog. Te laat. Slap in the face. Want wat zie ik? Ja, wat u nu ook ziet!

In de hippe Rue Moeffetard, boven een kleine supermarkt, hangt een gekleurd paneel van De Blije Neger.

Is dit een grap? Het valt mijn gids niet eens op. Ook wordt het in geen enkel boekje over Parijs genoemd. Maar eens even natrekken dit interessant maar geweldig fout reclamebord.

Het paneel komt volgens bepaalde mensen uit een periode dat hier een chocoladewinkeltje zat, waar je hoogstwaarschijnlijk chocolade kon drinken en/of eten. Maar dit kan dan weer niet bevestigd worden.

Net nu ik eraan begin te wennen dat je geen negerzoenen meer mag zeggen en je ze al helemaal niet meer onder die naam kunt kopen, zie ik hier iets dat me aan het denken zet.

Moet je dit paneel laten hangen als een gegeven uit de geschiedenis? Net zo goed als dat er monumenten zijn die nog herinneren aan foute periodes in de geschiedenis? Of moet je dit paneel van de gevel rukken en ritueel verbranden en dan ook nog het liefst met een Mea Culpa van Bertrand Delanoë, de burgemeester van Parijs erbij. Uiteraard uitgesproken tegen de nog in leven zijnde nazaten van de bediende/slaaf die inderhaast zijn opgetrommeld na een snelle maar intensieve zoektocht.

Of moeten we dit stukje geschiedenis bewaren in een museum, wellicht in het natte droom museum van Jacques Chirac, het musée du Quai Branly?

Of misschien zelfs laten hangen in de straat omdat het de meeste voorbijgangers niet opvalt?

Er is overigens nog zo’n fraai stukje met de minder blije titel 'Au Planteur'. Wat dat inhoudt laat zich wel ongeveer raden. Het bevindt zich in het tweede arrondissement aan de Rue  Montorgueil.

Glutenvrij in Parijs

Teruggekeerd na zes dagen Parijs kan ik alleen maar denken dat het voor mensen met een glutenvrij dieet wel wennen is in deze metropool. Niet dat ik ergens ziek van ben geworden. Ik had zelf brood meegenomen dat we in ons (overigens super) appartement konden eten.

Verder zaten we vlak bij een Japanse take-away en een McDonalds waar je ook prima glutenvrij eten kunt halen. Maar voor het overige was het een lange rij met bakkers en patissiers met de heerlijkste heerlijkheden die ik helaas aan mij voorbij moest laten gaan. Gelukkig kon mijn partner zich wel te buiten gaan aan lekkere broodjes en taartjes.

Voor de mensen die geen last van glutenintolerantie hebben staat hieronder trouwens een lijstje van de 10 beste bakkers van Parijs van het afgelopen jaar. Opvallend is dat vooral het 18e arrondissement zeer goed scoort.

1. Pascal Barillon (Au Levain d’Antan), 6 rue des Abbesses, 75018
2. Gaétan Romp, 14 rue de la Michodière, 75002
3. Pascal Jamin (Les Saveurs du 20ème), 120 rue de Bagnolet, 75020
4. Gontran Cherrier (Gontran Cherrier), 22 rue Caulaincourt, 75018
5. M. Risser (Le Fournil du Village), 12 place J.B. Clément, 75018
6. Gilles Levaslot (Les Gourmandises d’Eiffel), 187 rue de Grenelle, 75007
7. Jean-Noël Julien (Julien), 75 rue Saint-Honoré, 75001
8. Philippe Marache, 92 av de la République Paris, 75011
9. Philippe Bogner, 204 rue des Pyrénées, 75020
10. Le Grenier à Pain Saint-Amand, 33 bis rue Saint-Amand, 75015

De laatste avond zijn we uit eten geweest bij  Restaurant Des Si et Des Mets. Een restaurant dat geheel en uitsluitend glutenvrij en lactosevrij eten serveert. Het is geopend sinds 2008. Het is gevestigd aan de Rue Lepic in de wijk Montmartre (18e arrondissement). Waar je in andere restaurants de kelners in wit overhemd en zwarte sloof ziet, was hier gewone huiskleding te zien. Opvallend en misschien niet helemaal wat je in een restaurant verwacht.
Mijn niet glutenvrije partner vond haar voorgerecht dat onder andere gember bevatte niet zo heel erg lekker. Ik heb het even geproefd en ik vond het prima. Mijn eigen voorgerecht bestond uit een tartaartje van avocado, krab en granny smith. Lekker fris.
Wat we wel grappig (maar ook weer vreemd) vonden is dat we aan tafel een enquete moesten invullen. We kregen drie verschillende glutenvrije broodjes te keuren op uiterlijk, geur en smaak. Volgens mij heb je daar ook testpanels voor en hoef je dat niet in een restaurant te doen,  maar ach...in het restaurant gaan ze in ieder geval wel voor productverbetering!

Chili con carne

In een vorig blogje berichtte ik al over het kookboek Tof! speciaal voor mensen met een verstandelijke handicap (beperking zo u wilt) en dat dit boek ook zeer geschikt is voor kinderen die het leuk vinden om te koken.
De proef op de som is genomen door dochterlief die ons een heerlijke voedzame chili con carne voorschotelde. Ze is acht jaar dus ze krijgt nog een beetje hulp met snijden en het gasfornuis gebruiken, maar verder heeft ze het zelf bereid. Het is een maaltijd voor vier personen, ruim voldoende indien geserveerd met een frisse salade.

Ik heb geen aandelen, maar ik breng nogmaals het kookboek Tof! onder jullie aandacht.

Grafisch Museum Groningen

Hoe lang nog?





Onlangs was ik aanwezig bij een feestje in het Grafisch Museum in Groningen. Mijn dochter vierde er haar verjaardag met een educatief feestje. Het was erg leuk en begon al direct bij de ingang waar de jarige en alle gasten hun eigen toegangsbewijs mochten drukken. Daarna kregen ze van een zeer enthousiaste medewerker de geschiedenis van de boekdrukkunst te horen en ook mochten ze tal van machines uit een ver en grijs verleden proberen. Wat een ontdekking dat je vroeger eerst zelf papier moest maken!

Ik hoop dat deze feestjes ook de komende jaren mogelijk blijven.

De Kunstraad Groningen heeft de Provincie helaas geadviseerd om per 2013 de subsidie voor het Grafisch Museum Groningen stop te zetten. Als dat gebeurt wordt het voortbestaan van dit prachtige museum voor grafisch ambacht, kunst en vormgeving bedreigd.
Groningen mag niet nog een museum kwijtraken.

Als jij wilt dat het museum blijft, maak dit dan kenbaar. Dat kan via de volgende link:  Petitie behoud het grafisch museum groningen

 



Mais qui est Rachida Dati?

Mais qui est Rachida Dati, wie is Rachida Dati?

De voormalige Grootzegelbewaarder (Garde des Sceaux) oftewel minister van Justitie in Frankrijk van 2007-2009 onder president Sarkozy in Frankrijk. Nu zit Madame Dati in het Europees parlement. Maar ze is ook burgemeester in het chique en gegoede 7e arrondissement van Parijs.
Een vrouw die bijna elke dag de pers in Frankijk (maar ook internationaal) weet te halen en niet alleen vanwege haar politiek. Is het niet vanwege de bling bling die haar verweten wordt, de lastige verhouding die zij had met haar personeel toen ze nog minister was, dan toch wel het feit dat ze 5 dagen na de bevalling van haar dochter Zohra weer hooggehakt aan het werk ging. Het feminisme werd door haar persoonlijk om zeep geholpen als je de reacties op deze actie gelooft.
En, hoewel er minder over wordt geschreven momenteel: wie is toch de vader van dochter Zohra? Iets waar Madame Dati nog steeds het zwijgen toe doet. Voor haar dochter en de vader, zo zegt ze. En dat lijkt me haar goed recht.
Ook de release van haar autobiografie, "Rachida Dati, dochter van M'Barek en Fatim-Zohra, minister van Justitie" gepubliceerd op 27 mei, laat dit geheim met rust.

Maar wie is dan die vrouw die als woordvoerder van Sarkozy in 2007 mijn aandacht trok? Een vrouw die, ondanks nederige komaf, tegenslagen, leugens, roddels en achterklap steeds als een Feniks uit de as herrijst. Die niet te benauwd is om stelling te nemen en nu ook zegt dat ze in 2014 wel burgemeester van Parijs wil worden als de socialistische Bertrand Delanoë er mee stopt. En van haar hart geen moordkuil maakt als ze zegt dat premier Fillon het zich wel heel makkelijk maakt voor de komende verkiezingen door zich in 'haar' arrondissement verkiesbaar te stellen. Een kleine rel binnen de UMP die het toch al moeilijk heeft.

Ik hoopte er achter te komen toen ik naar Parijs ging. Ik had een uitnodiging van Madame Dati op zak om  contact met haar op te nemen. Helaas had ze het met deze rel ongetwijfeld te druk om op la mairie aanwezig te zijn. Dommage. Tot het tot een daadwerkelijke ontmoeting komt, blijft ze in mijn ogen een enigma.

Vrijdag Visdag

Men neme:

Een ovenvast blik of ovenvaste schaal.
Leg hierin moten stevige witte vis.
Ik heb op de afbeeldingen hieronder pangasiusfilet gebruikt. Ik wens dan even de uitzending van de Keuringsdienst van Waarde van 2010 te negeren (vers of niet zo vers?).
Goed droogdeppen, bestrooien met zout, peper en paprikapoeder.

Vervolgens sinaasappelplakjes erop.

Dan plakjes kaas en van tevoren bijna gaar gekookte aardappelschijfjes. Ik voeg zelf een fijn gesnipperd uitje toe dat lekker zacht en zoet wordt.

Als laatste voeg ik een mengsel van losgeklopte eieren met yoghurt en nog wat peper toe en bedek het gerecht met geraspte kaas.
Dan in de oven op 200 graden en lekker gaar laten worden. Wel zorgen dat je de boel afdekt als de bovenkant te snel bruin dreigt te worden.

Glutenvrije roze koeken

Onlangs werd aan kandidaten in een kookprogramma gevraagd hun lievelingsgerecht van vroeger te bereiden. Toen ik daarover nadacht kon ik geen gerecht bedenken. Mijn moeder stamde van een generatie waar alle groenten nog platgekookt werden en waar macaroni, spaghetti en rijst nog als exotisch beschouwd werden. In ieder geval geen standaard uitrusting voor in het keukenkastje.

Maar waar ik wel heel erg naar verlangde, na de ontdekking van mijn glutenintolerantie, was de smaak van roze koeken. Je kent ze wel, van die mierzoete gevallen, meestal vier grote koeken in een verpakking. Helaas glutenvrij niet te verkrijgen. Tot ik bedacht dat ik natuurlijk een recept kon googlen. En dat was snel gevonden.

De eerste smaaktest viel zwaar tegen, de koeken waren echt goor, als kleurmiddel had ik rozenwater gebruikt maar dat stonk als de ziekte en smaakte veel te sterk.

Daarna vlug op de fiets naar de toko voor een kleurstof in poedervorm en ta da....ik was aangenaam verrast door het resultaat.

Ja, ja, hoor ik mensen nu denken. Misschien smaken ze wel naar roze koeken, maar ze zien er uit als muffins. Dat kan, ik vind dat geen probleem. De smaak benadert zeer zeker de smaak van roze koeken en als ik niet uitkijk eten de kinderen en partner ze onder mijn handen vandaan.

Het recept voor 6 van bovenstaande roze koeken:

65 gram zachte roomboter
65 gram rietsuiker
1 ei
1 eetlepel melk
40 gram rijstmeel
25 gram ketanmeel (kleefrijstmeel)
2 gram bakpoeder

Circa 3 volle eetlepels poedersuiker
Kleurstof
Lauw water

   
Verwarm de oven tot 190 graden
Klop met de mixer de boter en de suiker in een kom tot een lichte, luchtige massa.
Voeg het ei en de melk toe en zeef het meel en het bakpoeder erover.
Mix tot het een glad beslag is.
Verdeel het beslag over de 6 vormpjes (ik gebruik siliconenvormpjes van de HEMA).
Zet de bakplaat in het midden van de oven en bak ze ca 15 minuten.

Laat ze een paar minuten afkoelen in de vorm en daarna op een rooster verder koud worden.

Roer de poedersuiker met een halve eetlepel water tot een glad, dik papje.
Voeg druppel voor druppel nog water toe als het echt te dik is of poedersuiker als het te dun is.
Let op dat het glazuur niet te dun is, anders loopt het weg langs en in je koek. Het moet nog net glad zijn.
Roer er 1 kleurstof door. Ik heb een kleine hoeveelheid rood gebruikt, maar oranje of groen of blauw kan ook!!
Dip de koeken in het glazuur en laat het glazuur uitharden.
 

Enjoy!

Watertoren Groningen (Open Monumentendag)



Zo ziet de watertoren er nu uit....



Dit weekeinde was het weer de jaarlijkse open monumentendag. Het was de eerste keer (shame on me) dat ik in dit kader een oud gebouw bezocht. Maar nu moest het er maar eens van komen. De oude watertoren in het noorden van de stad krijgt namelijk een andere bestemming. Dat mag ook wel, want de watertoren is al 20 jaren niet meer als zodanig in functie. Dat bleek ook wel tijdens het beklimmen van de treden naar het niveau van 22 meter waar mijn zoon van 5 en ik een prachtig uitzicht over de stad hadden. Er lag nogal wat rotzooi op de traptreden die overduidelijk afkomstig was van de toren zelfs en wellicht ook van vogel- of vleermuizenpoep?

Anyway, dit toch wel fraaie gebouw uit 1908 krijgt volgens architect Luc Veeger van bureau Arcadis volgend jaar (?) een nieuwe functie. Er komt dan behalve een extra trap aan de buitenkant voor de wat luiere of minder mobiele medemens een panoramalift aan de buitenkant die reikt tot maar liefst 29 meter. In het waterreservoir binnenin wordt een verdiepingsvloer aangebracht waar onderin een theater komt. Op de begane grond komt waarschijnlijk een soort ontvangstruimte waar ook koffie enz. gedronken kan worden. Het is neem ik aan de bedoeling dat al deze ruimten gehuurd kunnen worden want ook bij de uitbater moet de schoorsteen roken nietwaar. Verder zal de toren dan dagelijks geopend zijn voor mensen die van het uitzicht willen genieten. Ik heb wat bedenkingen bij dit project en dan met name de haalbaarheid maar voor mijn zoon kan ik niet wachten om over een tijdje via de lift naar nog hogere hoogten te gaan!

...En zo moet het worden!

koken met kinderen

beetje vreemde vorm maar de smaak van de macarons is goed

Koken met kinderen kán leuk zijn. Maar dan moeten de receptenmakers ook een beetje (beter) hun best doen. Want hoe kan het dat mijn macarons de eerste keer niet lukten? Als er staat 'sla de eiwitten niet helemaal stijf' dan volg ik dat trouw. Ik kreeg helaas een kledderige zooi op mijn bakplaat en alles kwam aan elkaar vast te zitten. In de herkansing heb ik lekker de eitwitten wel stijf geslagen. Helaas had ik toen geen pistachenootjes meer om door het beslag te draaien. Jammer van die pistache-sinaasappelmacarons met mascarponevanillevulling. Ook de verlangde hoeveelheid suiker was er een om vooral mijn tandarts te doen watertanden. 175 gram waar ik de tweede ronde met 100 gram kon volstaan. En toch nog steeds royaal zoet genoeg.

Tot zover een van de zeldzaam slechte recepten uit Allerhande. Bedankt Appie! Dit recept verdwijnt in het cylindrisch archief.

Dan de appeltaart uit Toetjes en taarten. Of was het nou Taarten en toetjes. In ieder geval een kinderkookboek. Ontbrekende subtitel: voor paranormaal begaafde kinderen.

Hoe het met de andere recepten in dit boek zit weet ik niet, maar de appeltaart die wij probeerden met de custard onderin was ronduit slecht te noemen. De hoeveelheden deugden niet: te veel deeg en te weinig custard.

appeltaart uit boek Taarten en toetjes



Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, dus zijn zoonlief en ik bezig geweest met het restant deeg om een klein appeltaartje te maken. Zonder rozijnen, want daar houden ze toch niet van. Bovenop een hartje voor de bijna jarige dochter en klaar. En of hij nou lekker was of niet (heb ik zelf niet geproefd want niet glutenvrij) hij ging schoon op!

Appeltaart met zoon gemaakt

Ik hoop dat het kookboek Tof! dat dochterlief a.s. dinsdag voor haar verjaardag krijgt betere resultaten geeft. Het is een boek dat in eerste instantie voor mensen met een verstandelijke beperking is geschreven. Heldere foto's, groot lettertype en stap-voor-stap handelingen. Ongetwijfeld ook een zegen voor mensen zonder een verstandelijke beperking maar met ontbrekend kookgen.

Tof! heeft niet alleen toetjes maar behandelt het hele scala aan voorafjes en hoofdgerechten ook. Benieuwd? Deze website heeft meer informatie over het boek.

Ben benieuwd. Zal er in een komend blogje zeker nog wel eens op terugkomen.

De liefde voor het Franse lied



Isabelle Boulay (geb.1972)

De liefde voor het Franse chanson is bij mij ontstaan tijdens de Franse lessen op de middelbare school. Met een bandrecorder kregen we Les amants d'un jour te horen. Eerst in zijn geheel en daarna in stukjes, waarna je de rauwe, doorleefde stem van Edith Piaf voorgoed door je aderen had lopen. Ik wel tenminste. En het einde, de glazen die van het dienblad op de vloer kapot vallen? Heerlijk dat theatrale.

Twee heren die liederen schreven voor Piaf heb ik nog mogen zien optreden. Gilbert Bécaud, een paar maal in Amsterdam en in Parijs en Charles Aznavour in Carré. Bécaud is bijna 10 jaar geleden overleden, Aznavour leeft nog steeds en treedt ook nog op, hoewel hij al met zijn tweede afscheidstoernee bezig is. Of was.

Gelukkig heb ik waardige opvolgers van het Franse lied in mijn cd verzameling opgenomen en bezoek ik ook hun concerten. Helaas is Groningen vaak te ver. Hoewel...Patricia Kaas ontdekte ik in de vorige eeuw in Groningen en ook vorig jaar (of was het al weer twee jaar eerder) kwam ze weer. Topconcert van haar vond ik nog steeds dat met het Philharmonisch orkest van Parijs in het Palais des Congrès.

 Helaas neemt deze dame errug de tijd om nieuw werk op een schijfje te zetten. Ik begrijp dat de volgende (inclusief bijbehorende wereldtoernee) cd in oktober 2012 moet verschijnen met een wereldtoernee daarna 2012/2013. Het goede nieuws? Je kunt al wel kaartjes voor Olympia boeken als ze daar optreedt.


Een zangeres die ik graag een keer zou willen zien is Isabelle Boulay, een Canadese.
Haar volgende cd heet 'Les grands espaces en verschijnt op 14 november in Europa. Hij wordt geproduceerd door Benjamin Biolay, die in de Franse roddelpers als setje met Carla Bruni werd gezien. Maar daar heeft Sarko lui-même vast een stokje voor gestoken. Voor verdere tabloids bedoel ik dan.

 

Op deze nieuwe cd verschijnt het nummer True Blue dat ze in Nashville met Dolly Parton heeft opgenomen. Ben benieuwd want geen Dolly fan. Maar ik moet het er mee doen want de Europese toernee start in november en dan ben ik alweer een maand uit Parijs weg.

Hier een nummer uit 2008 van Isabelle Boulay "Je ne veux pas dormir ce soir"

What the frog?!

Ik ben iemand die kookt met de koelkastdeur open. Dat wil zeggen...ik bedenk meestal niet van te voren wat ik ga maken. Ik waag een blik in de koelkast en laat me inspireren door wat ik aantref.
Vandaag kwam ik even in de verleiding om kikkerbilletjes te maken omdat ik deze wel heel vers op mijn keukenvloer aantrof, maar gossie, dat was dat wel een minimaaltijd geworden voor vier personen.
Bovendien hoor ik dat kikkerbillen vreselijk overgewaardeerd worden, dus heb ik voor de kinderen broodjes shoarma gemaakt en voor mezelf capucijners. Naast de warme groente heb ik een lauwwarme venkelsalade in elkaar geknutseld.
Ik heb zat recepten, maar meestal doe ik eigenlijk maar wat. Alleen in het weekend ga ik wat vaker via het lijstje. Dus wat hier precies in zit qua hoeveelheden? Joost mag het weten. Ik doe een goede gok hieronder.

• een venkel in lange repen gesneden en paar minuutjes gekookt (goed laten uitlekken)
• paar repen rode paprika, heel kort even in het kokende water erbij
• twee tomaten in kleine stukjes gesneden
• dressing van honing, citroensap, witte wijnazijn en olijfolie

Mijn partner en ik vonden het lekker, mijn dochter (die niet heeft geproefd) vond het er vooral mooi uitzien. Vast een wijsheid die ze van mij heeft opgepikt nu we samen elke avond naar Masterchef Australia kijken. Ik vertel haar dan steevast dat het niet alleen om de smaak gaat, maar dat het begint met hoe iets eruit ziet.

Snel en makkelijk toetje

Dit is een supersnel toetje dat je snel maakt voor je met de doordeweekse maaltijd begint.

Je hebt een bak met verse vruchten, bijvoorbeeld 500 gram aardbeien. Maar frambozen zijn ook heerlijk of rode bessen. Ik denk eigenlijk dat het met alle fruit kan dat je met de (staaf) mixer een beetje makkelijk aan smots kunt krijgen.

Heb je dat gedaan dan draai je er een halve liter Griekse yoghurt door, beetje citroensap en wat honing (hoe zuurder de vrucht des te meer ik gebruik) en het geheel schep je nog even goed door elkaar. Doe het vervolgens over in een lage schaal. Ik bewaar hiervoor altijd een lege ijsdoos, daar past het perfect.

Half uurtje in de vriezer, dan is het niet keihard bevroren maar wel heerlijk!

Mijn kinderen eten het als ijs en krijgen toch yoghurt binnen waar ze wel anders wel eens moeilijk over doen. En ik vind het zelf ook niet te versmaden.

Overigens, wanneer noem je nou iets een toetje en wanneer een nagerecht? Of is dat om het even?

Voor een bijpassende wijn zie mijn blog van 17 juli.

Glutenvrije Loempia's

Als GV-eter zorg ik altijd dat ik een aantal glutenvrije loempia's in de diepvries heb liggen. Het gebeurt namelijk toch wel eens dat er vlees ons huis in komt, dat tot mijn grote afgrijzen gluten bevat. Duidelijk niet afkomstig van de biologische slager denk je dan. En inderdaad, meestal zijn de boosdoeners van die voorgefabriceerde hamburgers die vooral door de kinderen lekker gevonden worden. Gelukkig vindt dochterlief de Brilliant burger van Eat2Be nog veel lekkerder en dan is het helemaal niet erg als je fastfood eet, want het is 100% biologisch vlees. Ik vond hem ook erg lekker, maar dan uiteraard zonder het broodje. In Groningen is Eat2Be sinds maart 2011 te vinden in de Oude Boteringestraat 8, schuin tegenover het restaurant Land van Kokanje, dat overigens ook biologisch vlees serveert.

Maar goed, terug naar de loempia's. Die kun je in allerlei varianten maken. Ik gebruik zowel de grote ronde rijstvellen als de kleine driehoekjes, puur omdat het oog wel eens wat anders wil.

Ik snij een spitskool in zeer kleine stukjes, voeg een halve rode paprika toe (maar kan ook best een hele zijn), 150 gram schouderham, een gesnipperde ui, knoflook, koriander, ketoembar. Lekker in de scanpan en als de kool een beetje zacht aan het worden is de pan van het vuur en laten afkoelen.

Door gekoelde mengsel 4 à 5 gebakken eitjes roeren, die je apart hebt gebakken en in smalle reepjes hebt gesneden. Lijkt veel, maar de huidige kippen van mijn schoonvader leggen kleine eitjes. Als bijkomend nadeel hebben die eieren ook nog een dunne schaal (nooit geweten dat daar verschil in zat) dus ik heb regelmatig een stukje schaal uit de pan moeten vissen.

Enfin, specerijen toevoegen doe ik een beetje op de gok, de kinderen moeten het ook kunnen eten dus sowieso niet te veel.

En dan het fijne spel van rijstvellen soepel maken in water. Op plank leggen, vullen, vouwen, nog een vel eromheen (dubbel dus!) en bestrijken met eigeel. Goed laten drogen en dan klaar om te bakken. Ik gebruik hiervoor zonnebloemolie maar rijstolie kan ook prima.
Als je loempia's uit de vriezer gebruikt...wel laten ontdooien voor je ze gaat bakken. Smakelijk eten!


 

Le gamin au vélo

Kinderen uit logeren, even een middag en avond voor onszelf. En daar zit je dan, om 16.00 uur bij Forum Images in Groningen.

Want, zo zegt mijn partner, die van 21.15 uur wordt me echt te laat.

Ja, zo denken meer mensen. Bijna zonder uitzondering is iedereen die ik de trap naar filmzaal 1 zie afdalen ruim 55+ en natuurlijk wit of grijs. Dus wat zegt dat over ons met onze gezamenlijke leeftijd van 91 jaar? Dat we ook aardig op leeftijd beginnen te geraken.

Dit gezegd hebbende, het waren wel allen mensen die net als wij enorm geraakt waren door dit prachtig gefilmde drama. Het was dan ook stil aan het einde van de film.

De gebroeders Dardenne hebben werkelijk iets moois neergezet waarbij je na afloop eens achter je oren krabbelt en denkt, hoe zou ik dat doen? Zou ik mijn kind zo in de steek laten? Wat is er eigenlijk gebeurd? Waarom neemt kapster Samantha de jonge Cyril zomaar in huis?

Ik vind deze film een echte aanrader. De Volkskrant was lyrisch met 5 van 5 sterren, de filmkrant gaf 4 van 5. Verder zeg ik er niets over. De officiële site voor de film: Le gamin au vélo

La conquête veroverde mij (film over Sarkozy)

Datum: 18/07/2011
Plaats: Forum Images Groningen
Film: La conquête
Bezoekers: tussen de 20-30 mensen

Een druilerige, niet gehele droge maandagavond.
Tegen het begin schuiven de mensen als stelletjes de filmzaal in.
Ben ik de enige die hier alleen zit?
Maakt niet uit, ik wilde deze film heel graag zien die Quatorze Juillet in première ging in ons land.

La Conquête is een film van Xavier Durringer en gaat over Nicolas Sarkozy, de huidige president van Frankrijk en zijn race om de macht en plek in het Elysée tijdens de presidentsverkiezingen in 2007. De film gaat eigenlijk niet in op politieke onderwerpen maar vooral over de trucs en streken die ze elkaar proberen te leveren. Zo probeert De Villepin Sarkozy uit te schakelen via iets dat we nu kennen als de Clearstream affaire.
De mensen die Chirac, zowel Jacques als zijn vrouw Bernadette, en De Villepin uitbeelden doen dat uitmuntend. Ze lijken er zelfs fysiek erg op. Dat kan je niet zeggen van Denis Podalydès die Sarkozy uitbeeldt, in de film consequent 'Le petit' genoemd door Chirac. Of, heel wat vileiner, 'de dwerg' of 'klootzak' door De Villepin. Maar zijn bewegingen en manier van praten heeft hij wel heel goed bestudeerd. Gaandeweg de film maakt het dan niet meer zo veel uit of de uiterlijke gelijkenis minder is.
Sarkozy wint de verkiezingen maar verliest zijn vrouw. Misschien omdat haar advies (zij was zijn belangrijkste adviseur) te goed was: je maakt nieuws en geeft er commentaar op. En zo kan het zijn dat we het stel zien wandelen op het strand of gezellig fietsen met in hun kielzog een batterij aan fotografen en journalisten. Dat was niet precies wat Cecilia in gedachten had.
Aan het einde van de film heeft Sarko het Franse volk veroverd (53% wilde hem als president) maar staat hij alleen. Je krijgt gewoon sympathie voor hem.

Ook noemenswaard, al berust het op een vette hear say: ik begrijp dat Rachida Dati, in de film uitgebeeld door Saïda Jawad, de film niet wenst te zien. Ik kan me daar van alles bij voorstellen. De ex Garde du Sceaux wordt in sporadische scènes afgebeeld als leeghoofdig vrouwtje die met de pr-mannetjes van Sarko op tafel danst en verder alleen met haar mobieltje communiceert. Daar hoeft Madame Dati echt haar luie stoel niet voor uit te komen.

Ook voor mensen die niets hebben met (Franse) politiek is dit trouwens een prima film om te zien.

Zoek een dessert , maak het en open die wijn!

Witte chcolademousse met aardbeien

Ik heb een heerlijke dessertwijn in mijn kast. Maar ik zoek nog een goede aanleiding (lees= lekker dessert/nagerecht) om .mijn glas ermee te vullen.

Ik ben zo brutaal geweest leentjebuur te spelen op internet en heb gezocht naar een recept met aardbeien en chocolade maar zonder afbeelding. Er moet wel iets aan de fantasie overgelaten worden, nietwaar?

De afbeelding hoop ik uiteraard nog te plaatsen wanneer ik het recept maak.

Overigens, toen ik nog beter ging kijken, bleek dit recept afkomstig te zijn van een 'echte' buur, te weten Jeroen Meus uit België. Ik heb gelezen dat hij als de Jamie Oliver van België gezien wordt. Met dank dus!

Benodigdheden voor 4 personen

• 400 gr witte chocolade
• een scheutje melk
• een scheutje Grand Marnier
• 1 gelatineblaadje geweekt in koud water
• 6 eiwitten
• 325 ml room
• 1 bakje aardbeien (in vieren gesneden)

Smelt au bain marie de chocolade met een scheutje melk en een scheut grand marnier.
Als het geheel gesmolten is knijp je de gelatine uit en los het op in de gesmolten chocolade
Laat de chocolade afkoelen en klop ondertussen de eiwitten stijf
Als de chocolade koud is spatel je er de eiwitten voorzichtig onder
Klop de room half op en spatel die er ook voorzichtig onder
Giet de mousse in een glas en laat 1 uur opstijven in de koelkast
Werk af met verse aardbeien.

De vuurvogel in het Groninger Museum

Vandaag ging ik als ouder mee met de schoolklas van mijn dochter naar het Groninger museum.

Om precies te zijn naar de expositie van beeldend kunstenaar Othilia Verdurmen. Haar inspiratie was de mythe van de vuurvogel. Een medewerkster van het museum vertelde het verhaal van de vogel  Phoenix. Die gaat door het vuur, gaat dan dood en wordt opnieuw geboren. De kinderen hingen aan de lippen van de vertelster. Ik ook trouwens maar vooral daarna. Ik had met deze medewerkster een kort gesprek over passie en kunst in combinatie met (te veel) geld uitgeven. En laat dat nou allemaal een bepaalde rol spelen in mijn 'roman to be' waar ik nu bijna anderhalf jaar over aan het denken en schrijven ben! Het lijkt wel voorbestemd.

Je ziet in of aan het object verschillende vormen, kleuren en materialen. Je hoort geluiden, stemmen en je kunt je eigen fantasie volop aan het werk laten als je om het object loopt. 

Voor de mensen die deze tentoonstelling nog niet hebben gezien: gewoon doen. Nog te zien tot en met 4 september 2011.

Voor meer informatie: Groninger Museum

Clafoutis, de redding van onze maaltijd

Wat was ik blij met de kersen die mijn partner had meegebracht.
Ik werd tijdens het koken van de hoofdmaaltijd namelijk zó ontzettend afgeleid, dat er uitsluitend kale rijst met een bakje rauwkost gegeten kon worden. De clafoutis stond veilig in de oven en die hebben we vervolgens verslonden.

De clafoutis die in Allerhande heeft gestaan werkt voor mij prima.

Ik heb de bloem vervangen door een glutenvrije versie zoals ik er zelf ook fijn van kon genieten.

Ingrediënten

• 500 g kersen (ontpit en in deze tijd van het jaar natuurlijk vers!)
• 2,5 dl melk
• 75 g bloem
• 3 eieren
• 75 g suiker
• 1 zakje vanillesuiker
• zout
• poedersuiker
• boter om in te vetten

Materialen

• lage taartvorm (ca. 24 cm doorsnede)

Bereiden

Oven voorverwarmen op 190 °C. Taartvorm invetten met boter. Kersen over bodem van taartvorm verdelen. In kom melk, bloem, eieren, suiker, vanillesuiker en snufje zout tot luchtig beslag kloppen. Beslag over kersen schenken en schaal in midden van oven schuiven. Clafoutis in 40 à 45 minuten gaar en goudbruin bakken. Vorm uit oven halen en clafoutis bestrooien met poedersuiker. Warm serveren, hoewel ik de afgekoelde variant ook erg lekker vind.

Ontdek je plekje (ook op begraafplaats)

Driekwart jaar geleden had ik al een gepoogd het graf van mijn grootouders te vinden.
Zonder succes.
Op de begraafplaats kon ik  geen plattegrondje printen dus is moest proberen op het beeldscherm te ontwaren wat werd aangeduid. Niet makkelijk als de zon er fel op schijnt. Ik had een kind bij me, dus dan weet je het wel. 'Mam wanneer gaan we naar huis' en dat soort dingen. Bovendien was het ook niet erg warm.
Van een tante had ik ondertussen begrepen dat het graf er nog wel was, ze was er onlangs (twee jaar daarvoor of zo!) nog geweest.

Dus vandaag een nieuwe poging.
Kaartje geprint op naam van mijn grootmoeder. Mijn grootvader kwam niet voor op de lijst. Hoe dat kwam? Daarover later meer.
Goed, ik had al heel snel het juiste pad gevonden. Klein stukje door de prachtige laan met de kastanjebomen en dan na de Islamitische begraafplaats meteen rechts en weer links. Denk je dan. Het bedoelde pad had staande zerken. De meeste met blauwe stickers, andere zerken hadden (nog triester) gele stickers.
Met geel is er dus geen 'belanghebbende' bekend, een blauwe sticker duidt aan dat de steen geruimd gaat worden. Want voor alle duidelijkheid, zo werd mij later duidelijk bij het loket Begraven duidelijk...wij ruimen geen graven, alleen stenen. De overblijfselen blijven.

Maar goed, ik zag geen blauwe sticker en ook geen gele sticker op de plek die werd aangeduid op de kaart. Er was zelfs helemaal niets te zien. En ook al was dit eigenlijk pas de tweede keer dat ik op zoek ging, ik voelde toch een soort van ongerustheid en dreigende teleurstelling dat ik te laat was.

Zoals gezegd kwam ik bij het loket Begraven terecht waar ik uitstekend geholpen werd.
Het bleek dat de coördinaten niet goed waren ingevoerd. Daardoor werd ik naar het verkeerde pad geleid.
Het moest niet zijn 1.02 maar 1.03. En dat lijkt een klein verschil maar je kunt je helemaal wezenloos zoeken als je in het verkeerde vak zit. 'Het is zelfs lastig als je in het goede vak loopt,' zei een medewerker. Hij bood spontaan aan om even mee te lopen. Een aanbod waar ik met graagte gebruik van heb gemaakt.

Overigens, de eerste medewerker wist me ook nog te melden dat er op de zerk een blauwe sticker zou zitten. De steen moest geruimd gaan worden. En de belanghebbende zou daar een brief over krijgen. Hij keek even op zijn scherm en noemde toen die naam. Mijn naam! Ik vermoed dat een van de tantes die nog in leven is, hier een hand in heeft gehad. Niet dat ik me er niet mee wil bemoeien of die steen wel of niet moet blijven, maar ik had het wel netjes gevonden als ze me even hadden gevraagd of ik het wilde.

En toen zag ik eindelijk het graf van mijn grootouders. Mooi in een hoekje, onder een redelijk formaat eikenboom. En toen zag ik behalve de naam van mijn grootouders nog een naam op de steen staan. En daarmee snapte ik direct de opmerking die een tante een keer heeft gemaakt.
Het is namelijk zo dat mijn grootvader, na het overlijden van zijn vrouw, een huishoudster kreeg. Inwonend. Nou ja, dat inwonen hield denk ik meer in dan alleen sokken stoppen en koken want op de grafsteen stond ze genoemd als achtergebleven (en dus tweede) echtgenote van van mijn grootvader. Tot groot ongenoegen van mijn tante, want volgens haar zijn haar vader en 'die' huishoudster nooit getrouwd. Tja, je kunt dat kennelijk toch voor elkaar krijgen. Al was het maar op een grafsteen. Misschien kan ik haar en de andere in leven zijnde tante blij maken door dit 'vlekje' te verwijderen?

Overigens: hoe ik nu toch mijn grootvader heb kunnen vinden via de computer? Invoeren naam gaf geen resultaat, invoeren geboorte- en sterfjaar ook niet, invoeren alleen sterfjaar wel. Maar dan blijkt dat hij bekend staat als 'van de' en het moet toch echt 'van der' zijn. Blijft mensenwerk hè!

Het Seizoen is bijna voorbij

Als dit bericht verschijnt, kunt u nog 4 dagen dineren bij restaurant Seizoen.
Seizoen in Groningen.
De culinaire liefhebber heeft hier de afgelopen jaren vast wel eens getafeld.
Voor de anderen een groot gemis.

Ik kan hier nog allerlei superlatieven schrijven, maar die zijn gevoeglijk bekend bij de gastvrouw en haar keukenbrigade.
We gaan Marieke Bolier vast weer ergens tegenkomen. Dat kan niet anders. Het goede willen doen voor je klanten gaat zich namelijk toch een keer uitbetalen!

Tofu

Gisteren was het een uitdaging om te koken omdat ik niet bijster veel inspiratie had. U moet weten dat mijn partner altijd de boodschappen in  huis haalt. En dat ik sowieso in het weekend kook. Daar stond ik glazig in een geopende koelkast te staren. Lang genoeg voor een negatieve bijdrage aan de wereldwijde opwarming. Mijn welgemeend mea culpa.

Ik ben uiteindelijk aan de slag gegaan met: tofu, bloemkool, kokosmelk, currypasta, ui, wortelen, knoflook, nectarine, kerriepoeder, peper en zout.

Het eindresultaat heb ik geserveerd met rijst. Ik had het met liefde wat pittiger gemaakt. Maar dan ben ik de enige die er nog van geniet. Lijkt me niet de bedoeling. De kinderen proeven inmiddels alles, dat is ook een verplichting en een zegen. Maar als het net iets minder in de smaak valt, dan hebben we voor ons grut altijd wat rauwkost (EHEC proof).

Altijd op tafel




Eindresultaat, laat je door de beroerde foto niet afleiden, het was heerlijk

Nu ik in oktober naar Parijs vertrek, ben ik alvast op zoek naar wat leuke tips om te doen en vooral om te eten. Glutenvrij that is. Ik heb al het adres van Des si et des mets gescoord, waar je 100% glutenvrij kunt eten. Das even mooi. Maar voor de rest hou ik me aanbevolen.

Anyone suggestions where tot eat in Paris if you are a celiac? Please contact me with your restaurant tips!



Onze tuin

Dit is een klein deel van onze tuin. Met lichte schroom zeg ik 'onze'. Want ik heb een hekel aan aarde en andere viezigheid onder mijn nagels. Dus zit ik alleen maar in een tuin met een boek.
Mijn schoonzus heeft een heel beplantingsplan gemaakt. Het resultaat begint zich langzamerhand af te tekenen. Elke week staat er momenteel wel iets nieuws in bloei. En daar word ik zelfs vrolijk van.

Bah tuinbonen

En daar was ie weer. De wekelijkse zending groenten en fruit van onze biologische groenteman De Ekonoom. Altijd heerlijk vers en meestal ook lekker. Maar die tuinbonen...die vinden mijn kinderen en eerlijk gezegd mijn partner niet zo smaakvol. What to do?

Ik heb besloten om er dit keer een puree van te maken. Of eigenlijk een pesto. Of misschien nog liever gezegd iets er tussen in. En vanavond eten we de puree dan bij de broodjes shoarma. Voor mezelf houd ik het op rijst, want ik mag vanwege mijn coeliakie, in de volksmond allergisch voor gluten (hoewel strikt gezien onjuist) de broodjes niet eten. Wel jammer maar ik ga niet voor die enkele keer glutenvrije shoarmabroodjes bestellen.,

dubbelgedopte tuinbonen

Maar goed de tuinbonen dus.
Ik heb een portie gedopt, gewassen en kort geblancheerd, 2-3 minuutjes is voldoende. En daarna weer gedopt. Ja, je leest het goed: dubbel. Dan komt ook die mooie groene kleur te voorschijn die anders verscholen blijft (zie hierboven).
Uit de tuin haal ik verse munt, 1 blaadje is zat. Bij het bakje in, inclusief een teen verse knoflook (of uit potje als je geen verse hebt), beetje citroensap, olijfolie en zeezout. En dan flink de staafmixer zijn werk laten doen tot je een grove puree hebt. Een kind kan de was doen.
En nu maar zien of ze het ook lusten!

Ik ben er weer

Dat ging dus niet goed, van het ene account naar het andere en dan denken dat alles mooi mee kan verhuizen. Daarom nu een nieuw blog, zonder voorgaande hersenspinsels en oproepen en boekrecencies. Gewoon uithuilen en opnieuw beginnen. Déjà vu. O, nee, dat is het boek dat ik aan het lezen ben van Esther Verhoef, dat komt een andere keer nog wel aan de orde.